Binnen het Inca Sjamanisme gelooft men dat elk mens een ziel heeft maar ook dat jij je ziel kwijt kunt raken. Sjamanen kijken naar de spirituele vorm van een ziekte die zich op fysiek of emotioneel niveau kan manifesteren. Je ziel kan zich afsplitsen als gevolg van een trauma zoals misbruik, problematische thuis situatie, verlies van een dierbare, verwaarlozing of mishandeling. Maar ook als je in een ongezonde relatie met een persoon (dit hoeft niet alleen een partner te wezen) zit of al langere tijd je emoties onderdrukt hebt. Zo’n afsplitsing laat een onverklaarbare leegte achter wat je probeert te vullen met andere negatieve emoties zoals woede. Je ervaart een zogenaamde “zielenpijn”. Je mist een essentieel onderdeel van jezelf. Je kunt meerdere zielsdelen van jezelf verliezen. Het zielsverlies kan verminderde vitaliteit, emotionele klachten, psychische klachten of lichamelijke ziekten veroorzaken.

Overleven van de pijn

In de psychologie noemt men dit dissociatie. Maar psychologen hebben het er niet over welk stuk van ons nu juist dissocieert en waar dat stuk dan naartoe gaat. Een psycholoog bijvoorbeeld, kan alleen dát deel van de persoon (en de ziel) behandelen dat aanwezig is. Zo’n specialist kan zich richten op elk deel van de persoonlijkheid, op de essentie, behalve op dat deel dat echt heling nodig heeft: het afgesplitste kindsdeel of verloren zielendeel. Een afgesplitst kindsdeel of verloren zielendeel kun je niet op reguliere wijze behandelen. Dat kan wel met een Soul retrieval.

Symptomen van zielsverlies

In sjamanenculturen waren de mensen er zich van bewust wat er in hun leven uit evenwicht was en een ziekte of probleem veroorzaakte. In onze cultuur zijn we ons niet vaak niet eens bewust van een storing in onze spirituele harmonie die ziektes creëert. En omdat zielsverlies vaak voorkomt wanneer we nog erg jong zijn, hebben we niet door welke onbewuste patronen we ontwikkeld hebben omwille van ons prille zielsverlies.

We zijn altijd op zoek naar dat verloren zielsdeel. En die zoektocht beleven we door steeds opnieuw hetzelfde trauma te herhalen. De namen van de mensen in ons levensverhaal mogen dan wel verschillen, het verhaal is in wezen vaak hetzelfde.